Η αγάπη μου για την Ιταλία ξεκινάει από την αγάπη μου για τους Ιταλούς. Δύο από τους συγκατοίκους μου όταν σπούδαζα στο Λονδίνο ήταν Ιταλοί, διατηρώ δεσμούς μαζί τους, έμαθα την γλώσσα όταν επέστρεψα στην Ελλάδα και έχω ταξιδέψει σε αρκετά μέρη της Ιταλίας, ίσως σε εξίσου πολλά με αυτά της Ελλάδας…Οκ, υπερβάλλω αλλά ναι, μετά κι από αυτό το ταξίδι που έκανα στο Νότιο τμήμα της Ιταλίας, μπορώ να πω ότι έχω δει πια αρκετά μέρη της.
Καλοκαιράκι και επειδή είμαι λάτρης των roadtrips με αμάξι, με τρένο ή με οτιδήποτε κινούμενο σε δρόμο γενικότερα (διότι ο δρόμος σε κάνει να σκεφτείς, να χαζέψεις, να δεις το τοπίο της χώρας, να ταξιδέψεις όπως το εννοούσαν παλιά) οργάνωσα σχέδιο για ταξίδι 7 ημερών στις περιφέρειες της Καμπάνιας, Μπαζιλικάτας, Πούλιας και Καλαβρίας.
Το ταξίδι είχε ως εξής:
Νάπολι, Ματέρα, Αλμπερομπέλο, Τροπέα, γύρος της ακτής του Αμάλφι συμπεριλαμβάνοντας επίσκεψη στην θρυλική Πομπηία και τέλος, Νάπολι ξανά.
Η ενοικίαση του αυτοκινήτου από την εταιρία Keddy (θυγατρική της Europcar) ήταν αρκετά φτηνή (208 ευρώ με ασφάλιση για ένα Fiat Panda) το οποίο κλείσαμε μέσω του site της Ryanair. Μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι οπότε θα συνιστούσα χωρίς επιφύλαξη τις ανωτέρω αναφερθείσες εταιρίες σε όλους εσάς που σκοπεύετε να νοικιάσετε αμάξι στην Ιταλία.
Στο ζουμί της υπόθεσης τώρα. Η νότια Ιταλία είναι σαν να ταξιδεύεις στην Ελλάδα, μόνο που η γλώσσα είναι διαφορετική. Ίδιο τοπίο, ίδιες νοοτροπίες, εξίσου καλές ποιοτικά θάλασσες στην περιοχή της Τροπέας και του Κάπο Βατικάνο όπου κάναμε μπάνιο. Τα χωριά και οι πόλεις είναι φυσικά αρκετά γραφικά αλλά δεν υπάρχει αυτή η έκπληξη της πολιτισμικής διαφορετικότητας (πλην του χάους που θα συναντήσετε στη Νάπολι…αυτή η πόλη δεν υπάρχει…μάλλον κερδίζει για την πλάκα οποιαδήποτε πόλη της Ελλάδας σε χάος και χαλαρότητα).
Σε ότι αφορά τους επιμέρους προορισμούς:
Τροπέα με θέα τη θάλασσα
– Η Ματέρα είναι μία κωμόπολη που δεν γνώριζα αλλά μου άφησε πολύ όμορφες εντυπώσεις. Μοντέρνα ανεπτυγμένη η νέα πόλη και με φροντίδα συντηρημένη η παλιά, είναι μία πόλη που κατοικήθηκε από την παλαιολιθική εποχή. Λέγεται ότι οι κάτοικοί της έχουν το “προνόμιο” να μένουν στα ίδια καταλύματα που έμεναν και οι αρχαίοι πρόγονοί τους αφού η πόλη είναι ουσιαστικά λαξευμένη και χτισμένη στους βράχους που ορθώνονται δεξιά και αριστερά κατά μήκος ενός φαραγγιού. Είναι μοναδικό μνημείο τρωγλοδυτικής αρχιτεκτονικής παγκόσμια προστατευόμενο από την Unesco. Εντύπωση μου έκανε επίσης το παιχνίδι που έπαιξε ο χρόνος επάνω της. Ενώ κάποτε ήταν μία ακμάζουσα πόλη, βρέθηκε πριν από 100 περίπου χρόνια στην απόλυτη οικονομική παρακμή, αναγκάζοντας τους κατοίκους της να μένουν σε αυτές τις σπηλιές-σπίτια μαζί με τα ζώα τους (λέγεται ότι τα παιδιά δεν ζητούσαν γλυκά αλλά κινίνο για την ελονοσία)…τώρα φυσικά ο τουρισμός την έχει μεγεθύνει και θα την εκτινάξει ακόμα περισσότερο οικονομικά στο μέλλον!
– Το Αλμπερομπέλο είναι ένα χωριό που θυμίζει έντονα Ελλάδα. Είναι πανέμορφο και γραφικό και αξίζει να το επισκεφτείτε. Σήμα κατατεθέν τα σπίτια με τους πέτρινους τρούλους τα οποία τα έχτιζαν έτσι ώστε να τα γκρεμίζουν και εύκολα προκειμένου να μην φορολογούνται. Κάθε φορά που ο φοροεισπράκτορας του Βασιλείου της Νάπολης επισκεπτόταν το χωριό οι κάτοικοι κατέστρεφαν τις οροφές, αυτός έβλεπε ότι δεν υπήρχαν σπίτια οπότε δεν τους επέβαλε φόρους…
– Την Τροπέα δεν την είχα ακουστά αλλά σίγουρα θα μπορούσα να μείνω μία βδομάδα εκεί. Είναι ένα γραφικό μεσαιωνικό χωριό το οποίο όμως προσφέρει
χαλάρωση, πληθώρα ωραίων παραλιών και άλλων δραστηριοτήτων σε κοντινή απόσταση (π.χ. πεζοπορία στο νησάκι Στρόμπολι το οποίο αποτελεί ένα από τα ενεργά ηφαίστεια της Ιταλίας).
– Η ακτή του Αμάλφι παίδες είναι όμορφη αλλά την θεωρώ υπερτιμημένη. Σίγουρα όλοι έχουμε θαυμάσει τις υπέροχες φωτογραφίες του Ποζιτάνο και της Αμάλφης αλλά θεωρώ ότι το μάρκετινγκ και ο φωτογράφος έκαναν πολύ καλή δουλειά. Αντίστοιχα ελληνικά μέρη δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αυτούς τους προορισμούς. Δύσκολοι δρόμοι, στροφές και ανηφόρες που δεν σου επιτρέπουν να απολαύσεις το τοπίο. Επιπρόσθετα οι τιμές είναι κομματάκι ακριβούτσικες… Το Ποζιτάνο όντως είναι όμορφο και αξίζει να μείνει κάποιος έστω μία μέρα σε αυτό. Καλντερίμια, όμορφα σπιτάκια, ένα χωριό που αναπτύσσεται ανηφορικά με θέα την θάλασσα. Ευχάριστη έκπληξη το Vietri sul Mare (χάλια η θάλασσα όμως). Τα Αμαλφι και Ραβέλο ήταν επίσης συμπαθητικά.
– Η Πομπηία ήταν ένα από τα μέρη που μας άρεσε περισσότερο. Μπορεί να μην έχω παραθέσει πολλές φωτογραφίες αλλά σίγουρα είναι ένα μνημείο που πρέπει να επισκεφτεί κάποιος που σχεδιάζει ταξίδι στη Νάπολι. Δεν θα γράψω περισσότερα. Παραθέτω αντ’αυτού τον παρακάτω σύνδεσμο…
– Όσον αφορά τη Νάπολι τα είπα και παραπάνω… Μία πόλη από μόνη της… Μας έκανε να αισθανθούμε Βορειοευρωπαίοι…
Ανακεφαλαιώνοντας, δεν πιστεύω ότι ένα ταξίδι στη Νότια Ιταλία μπορεί να αποτελέσει για έναν Έλληνα ένα life changing experience που λένε και οι Άγγλοι… Εφόσον η νοοτροπία, ο χαρακτήρας του λαού και το μεσογειακό τοπίο είναι ίδιο με το Ελληνικό δεν υπάρχει η πολιτισμική έκπληξη που ανέφερα προηγουμένως. Ωστόσο, αυτό το γεγονός σε κάνει να καταλάβεις την ομοιότητα που έχουμε με αυτόν τον λαό και να την απολαύσεις στο έπακρο. Είσαι Ιταλία και νιώθεις ότι είσαι στην πατρίδα…και πιστεύω ότι και αυτό θα νιώθει ένας νότιο-Ιταλός όταν επισκέπτεται την Ελλάδα. Αλληλένδετες ιστορίες, πολιτισμοί με πλούσια ιστορία, ίδια μούτρα, ίδιες παρασπονδίες, ίδια απειθαρχία… Για όλα αυτά μιλούσαμε με έναν παππού ζαχαροπλάστη κάπου στην Τροπέα…και ήταν τόσο όμορφα…
Πολύ ωραίο Κωνσταντίνε.
Ευχαριστώ Φίλιππε!!!! χαίρομαι που βοήθησα….χαχαχα…