Έχω ταξιδέψει σε διάφορα μέρη της γης, από το πιο απομακρυσμένο νησί του Ειρηνικού-το Νησί του Πάσχα- μέχρι το πιο ψηλό βουνό της Αφρικής, από την πιο άνυδρη έρημο του πλανήτη-την έρημο Ατακάμα- έως τις Ελβετικές Άλπεις και από την πιο κοσμοπολίτικη πόλη της Αμερικής-τη Νέα Υόρκη- μέχρι το πολυ-πολιτισμικό Βερολίνο. Υπάρχει όμως ένα μέρος στην Ελλάδα που πάντοτε θα το θεωρώ ως ένα από τα πιο όμορφα του κόσμου, ένα μέρος που όσο και να το επισκέπτομαι πάντα θα μου αποκαλύπτει κάτι καινούριο, ένας τόπος που με γοητεύει απαράμιλλα, που με ηρεμεί, με γαληνεύει και αποτελεί και θα αποτελεί το ταξιδιωτικό μου αγκυροβόλι. Αυτός ο τόπος είναι το Εθνικό Πάρκο της Πίνδου.
Σε αυτήν την περιοχή βρίσκονται τα υπέροχα Ζαγοροχώρια και το φαράγγι του Βίκου, η οροσειρά της Τύμφης, ο Σμόλικας, η Βωβούσα και η Βάλια Κάλντα, η Σαμαρίνα και η Βασιλίτσα. Σε αυτήν την περιοχή οργιάζει η φύση και ειλικρινά σας λέω, σε αυτό το μέρος έχω αντικρύσει ορισμένα από τα πιο όμορφα τοπία της ζωής μου.
Για να μην σας κουράζω όμως ας πάμε στο προκείμενο.
Από καιρό σχεδιάζαμε μία ανοιξιάτικη εξόρμηση στην δρακόλιμνη της Τύμφης προκειμένου να μπορέσουμε αφενός να την θαυμάσουμε στην φάση κατά την οποία οι εναπομείναντες όγκοι πάγου που την περιβάλλουν λιώνουν λόγω του ερχομού του καλοκαιριού και αφετέρου ούτως ώστε η πρόσβαση σε αυτήν να είναι όσο το δυνατόν ομαλότερη και ξεκούραστη (ο καιρός είναι πιο ήπιος σε σχέση με το καλοκαίρι ενώ το έδαφος δεν είναι χιονισμένο).
Προτίμησα αυτή την φορά να έχω ως ορμητήριο την Κόνιτσα. Δεν την είχα επισκεφτεί τόσα χρόνια και μου άρεσε η ιδέα να επισκεφτώ και να διανυκτερεύσω σε ένα άγνωστο για μένα γραφικό χωριό. Σχεδίασα το πρόγραμμα έτσι ώστε την πρώτη μέρα να χαλαρώσουμε στην Κόνιτσα, την δεύτερη να την αφιερώσουμε στην δρακόλιμνη και την τρίτη να περιηγηθούμε λίγο στα χωριά του Βόρειου Ζαγορίου (γεφύρι Κλειδωνιάς, Μονή Αγίας Παρασκευής, γεφύρι Αρίστης, οβίρες Ρογκοβού, Μικρό Πάπιγκο) πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής προς Θεσσαλονίκη, κάνοντας επίσης μία στάση στα Γιάννενα για φαί.
Δυστυχώς, ο ανοιξιάτικος καιρός μας τα χάλασε και οι προβλέψεις μέχρι την τελευταία στιγμή έδειχναν πιθανές καταιγίδες στην Τύμφη. Ως γνωστόν δεν είναι ωραίο να σε βρει καταιγίδα στο βουνό, πόσω μάλιστα κεραυνός, οπότε τα σχέδιά μας σε ότι αφορά την ανάβαση στην δρακόλιμνη της Τύμφης ματαιώθηκαν.
Παρά ταύτα, το γεγονός ότι οι πιθανότητες βροχών στο Σμόλικα ήταν μειωμένες, σε συνδυασμό με μία συζήτηση με έναν παππού στην Κόνιτσα, μας έκανε να αλλάξουμε πλάνα. Συγκεκριμένα, το ενδιαφέρον μας κεντρίστηκε από τα λεγόμενα του ότι η δρακόλιμνη του Σμόλικα είναι εξίσου όμορφη, έχει σχήμα καρδιάς και ότι η πρόσβαση σε αυτήν από το χωριό Πάδες αποτελεί μία βατή ορειβατική-διαδρομή.
Ξεκινήσαμε λοιπόν οδικώς από Κόνιτσα την άλλη μέρα το πρωί με κατεύθυνση το χωριό Πάδες. Σε όλη την διάρκεια της διαδρομής είχαμε θέα από τα δεξιά μας την πριονωτή οροσειρά της Τύμφης. Φάνταζε απροσπέλαστη με τις πάμπολλες κορυφές της και τις χιονούρες που θύμιζαν απομεινάρια παγωτού βανίλια που λιώνει ή κροκοδείλια γνάθο στην οποία κάποιος έχει απλώσει οδοντόπαστα.
Γενικά δεν θέλω να σας κουράσω με τις τεχνικές λεπτομέρειες της διαδρομής και θα αφήσω τις φωτογραφίες να αναλάβουν την περιγραφή. Σε αυτό που θα σταθώ είναι ότι η ανάβαση από το χωριό διαρκεί 3 ώρες και η κατάβαση κάτι λιγότερο, εκτός και αν ακολουθήσετε τον δασικό δρόμο. Το μονοπάτι είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο και οι πιθανότητες να χαθεί κάποιος είναι μηδαμινές.
Κάτι ακόμα που πρέπει να προσθέσω είναι ότι η πορεία προς την δρακόλιμνη μπορεί να γίνει και από τεμπέληδες πεζοπόρους οι οποίοι δεν θέλουν να περπατήσουν πολύ αλλά να διανύσουν ένα τμήμα της διαδρομής με αμάξι (αν διαθέτουν υπερυψωμένο αμάξι ή τζιπάκι), δεδομένου ότι πέραν του μονοπατιού υπάρχει και δασικός δρόμος που φτάνει μέχρι μία στάνη η οποία απέχει περίπου μία ώρα από την λίμνη.
Περισσότερα σχετικά με την διαδρομή μπορείτε να βρείτε στους παρακάτω συνδέσμους.
http://www.konpades.gr/trail_to_smolikas
Σε ότι αφορά την Κόνιτσα η οποία αποτέλεσε τη βάση μας, έχω να πω ότι αποτελεί καλή και οικονομική λύση για όσους θέλουν να επισκεφτούν είτε το Βόρειο Ζαγόρι, είτε το Σμόλικα αλλά και περιοχές του Γράμμου. Το χωριό είναι όμορφο, γραφικό, έχει ιστορία και ζωή το βράδυ (μην περιμένετε τρελό nightlife αλλά έχει μέρη να πιεις ένα ποτό). Από την Κόνιτσα επισκεφτήκαμε άνετα το Πάπιγκο, τις οβίρες Ρογκοβού, το γεφύρι Κλειδωνιάς και το γεφύρι της Αρίστης. Θα την προτιμήσω και στο μέλλον.
