Τον Απρίλιο του 2016 ηχογραφούσα φόβους για το ιντερλούδιο του “δεν είναι αργά ποτέ” το οποίο ονομάστηκε “φοβάμαι”. Είναι η στιγμή που ο ήρωας της ιστορίας μου αντιλαμβάνεται ότι ο φόβος είναι ένα από τα συναισθήματα που καθορίζουν τη ζωή μας.
Περπατάει στον δρόμο και αντικρίζει ξένους…κάθε ένας από αυτούς έχει συντροφιά και ένα φόβο, έναν τοίχο που του φράζει την πορεία, μια αλυσίδα που τον κρατάει δεμένο. 
Οι φόβοι μας είμαστε εμείς και όταν καταφέρνουμε να τους δαμάσουμε τότε αλλάζουμε, γινόμαστε κάτι άλλο.
Ο φόβος από την άλλη μας συντηρεί στην ζωή. Είναι αυτό το αρχέγονο αίσθημα που μας απαγορεύει π.χ. να αγγίξουμε την φωτιά ή να πέσουμε από ένα ψηλό κτίριο… Πολλοί λένε ότι οι τρελοί δεν φοβούνται. Παίρνουν ρίσκα. Εγώ π.χ. εκείνη την περίοδο της ζωής μου ήθελα να πάρω μία επαγγελματική απόφαση που θα άλλαζε όλη μου την ζωή…δεν το έκανα τελικά…φοβήθηκα. Ακόμα δεν ξέρω αν έπραξα ορθά, αν ο φόβος με κράτησε στη ζωή, στην σιγουριά ή αν με εμπόδισε να ανοίξω τα φτερά μου και να πετύχω κάτι καλύτερο…Άλλωστε το να ανοίξεις τα φτερά σου δεν σημαίνει κιόλας ότι θα πετάξεις. Είναι εξίσου πιθανό να πέσεις.
Τέλος πάντων, εκείνη την περίοδο ηχογραφούσα φόβους. Ήταν μία διασκεδαστική εμπειρία. Ζητούσα από φίλους, γνωστούς ακόμα και από αγνώστους να μου πουν στο μικρόφωνο τον φόβο τους. Ήμουν ένας κυνηγός, συλλέκτης φόβων!
Απευθύνθηκα και στον Περικλή ο οποίος συμμετέχει στο “προπαγάνδα” παριστάνοντας το αφεντικό του ήρωα…τον αρχισυντάκτη…
Ο Περικλής δεν θέλησε να μου πει τον φόβο του…μου είπε ότι δεν φοβάται τίποτα και αντ’αυτού έστειλε το ακόλουθο κείμενο στο mail μου.

Αγάπη λοιπόν ή Φόβος. Γιατί το αντίθετο της Αγάπης είναι ο Φόβος και όχι το μίσος. Όλοι οι άνθρωποι βιώνουν αυτά τα δύο στάδια στην ζωή τους και βρίσκονται ή στο ένα ή στο άλλο με τις ποικίλες εκδοχές τους. Τι είναι όμως αγάπη και για ποια αγάπη μιλάμε. Μήπως η αγάπη τελικά που οι περισσότεροι από εμάς μιλάμε και ζούμε δεν είναι η πραγματική αγάπη αλλά φόβος;

Και από την άλλη μήπως τελικά ο φόβος είναι η άλλη πτυχή της αγάπης;
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι γιατί ζουν στον φόβο. Στον φόβο τον αρχέτυπο φόβο της μη ύπαρξης ή της ύπαρξης των ορίων. Και με αυτόν τον τρόπο σκέψης και ζωής τα χρόνια περνούν χωρίς να συνειδητοποιούν που βρίσκονται. Μπορεί να βλέπεις φαινομενικά να χαίρονται, να αγαπούν, να είναι καλοί άνθρωποι αλλά δεν έχουν κάνει αυτό που ονειρεύθηκαν ή δεν ονειρεύτηκαν απλά.

Ο Αϊνστάιν είπε ότι η φαντασία είναι πιο σημαντική από την γνώση. Που είναι άραγε η φαντασία, όταν όλη η ανθρωπότητα αναζητεί την γνώση.

Υπάρχει γύρω μας τόση απογοήτευση και φόβος σήμερα. Φόβος γιατί; Βγες από αυτό που ζεις και δες το σαν εμπειρία. Γιατί δεν είναι ο κόσμος σου έτσι όπως τον θες; Μήπως δεν αγαπάς πραγματικά;

Η Αγάπη υπάρχει μόνο όταν ζεις στο τώρα γιατί εκεί η αγάπη δεν έχει όρους και όρια. Εκεί συνδέεσαι με αυτό το άπειρο ον και την αγάπη το Θεού που δεν έχει αρχή και τέλος – είναι χωρίς όρους…στο Τώρα δεν εμπλέκεσαι στην πλάνη και την ψευδαίσθηση του χώρο-χρόνου στον οποίο περιμένεις, ελπίζεις, προσδοκείς, απογοητεύεσαι, αγαπάς περιμένοντας – μπαίνεις δηλαδή στο κουτί του φόβου.

Ο φόβος είναι αγάπη με όρια. Κάθε τι με όρια είναι φόβος, οπότε και η αγάπη που περιμένει επιστροφή μπαίνει σε όρια. Αγαπάμε για να ικανοποιήσουμε το εγώ μας και γιατί περιμένουμε επιστροφή.

Και αυτό είναι ο.κ. εδώ που ζούμε, δεν χρειάζεται να νιώθουμε ενοχές για αυτό. Η ουσία όμως δεν είναι γιατί περιμένουμε αλλά η συνειδητοποίηση ότι η αγάπη που συνδέεται με αυτό το άπειρο που είμαστε δεν περιμένει. Απλά είναι.

Δεν χρειάζεται να μας αγαπήσει κανείς. Απλά να είμαστε αγαπήσιμοι. Τι σημαίνει αγαπήσιμος. Σημαίνει απλά να είμαστε. Και εκεί σταματάνε οι προσδοκίες και οι ελπίδες. Οι επιθυμίες δεν είναι πια αλυσίδες αλλά ένα παιχνίδι, η αρχή του νήματος της Αριάδνης.

Στο Τώρα βρίσκεσαι στο κέντρο σου και συνδέεσαι με την ψυχή σου και τον ίδιο τον Θεό. Πως μπορείς να φοβάσαι όταν παύεις να γνωρίζεις και γίνεσαι Σοφία; Γίνεσαι σιωπή.

2331