Φεβρουάριος 2017. Υπάρχουν ταξίδια αναψυχής και άλλα μέσα από τα οποία ανακαλύπτεις τον κόσμο, δοκιμάζεσαι μέσα από ασυνήθιστες καταστάσεις και εν τέλει γνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό και γίνεσαι σοφότερος. Με λίγα λόγια τα ταξίδια είναι σαν τη μουσική. Υπάρχει μουσική που σε διασκεδάζει και περνάς ευχάριστα την ώρα σου και άλλη που σε κάνει να σκεφτείς, να παιδευτείς, να ψυχαγωγηθείς…
Αμμοστρόβιλοι
Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για ένα ταξίδι στην Κεντρική Αφρική, Κένυα-Τανζανία, με σκοπό την ανάβαση του Κιλιμαντζάρο, του ψηλότερου όρους της Αφρικής. Όσοι με γνωρίζουν θα ξέρουν ότι είχα μία εμμονή τα τελευταία 5 χρόνια να πάω σε αυτό το βουνό. Οι αιτίες ήταν πολλές: Το γεγονός ότι θα κατακτούσα μία από τις ψηλότερες κορυφές παγκοσμίως (συγκαταλέγεται στα 7 summits), είχα πίστη ότι το επίπεδο δυσκολίας ανάβασης ήταν μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μου και τέλος η επίσκεψη στην ίδια την Ήπειρο… την Αφρική. Από μόνη της η λέξη δημιουργεί εξωτικές εικόνες.
Μετά από τόσα χρόνια προσπαθειών λοιπόν, ανακοινώθηκε φέτος η υλοποίηση της αποστολής από τον Παναγιώτη Κοτρωνάρο (έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες ορειβάτες και μέλους της πρώτης ελληνικής αποστολής στο Έβερεστ) και δεν έχασα την ευκαιρία να συμμετάσχω.
Αυτό είναι ταξί
Το ταξίδι μου επιφύλασσε εκπλήξεις. Η πιο σημαντική ήταν η γνωριμία με τις δύο χώρες και τους ανθρώπους. Εν τέλει, ναι, θα θυμάμαι κάποια πράγματα από το βουνό όπως την πιο όμορφη αυγή που έχω αντικρίσει στη ζωή μου αλλά οι πιο δυνατές εικόνες θα είναι αυτές των πόλεων, των δρόμων, των χωριών και των ανθρώπων… Το μέγεθος της φτώχειας είναι δύσκολο να αποτυπωθεί με λόγια και εικόνες. Μιλάμε καθημερινά στην Ελλάδα για φτώχεια και κρίση χωρίς να γνωρίζουμε τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις. Από τότε που επέστρεψα εδώ γελάω με αυτά που ακούω και αυτά που πίστευα! Ναι, είμαι πια ένας άλλος άνθρωπος… Μιλάμε για κούραση στη δουλειά χωρίς να γνωρίζουμε τι σημαίνει να μάχεσαι καθημερινά για πράγματα που θεωρούμε δεδομένα όπως το νερό, ο ηλεκτρισμός, το μπάνιο, η καθαριότητα…
Τανζανία
Και όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν αυτή τη μιζέρια που συναντάμε πολύ συχνά στην καθημερινή μας ζωή, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα ΜΜΕ. Ένα πράγμα λοιπόν στο οποίο με έκανε σοφότερο το ταξίδι; Να σέβομαι αυτά που έχω, τη δουλειά μου, τη ζωή μου… τη χώρα που ζω, μία χώρα που ανήκει στον Δυτικό πολιτισμό και στην Ευρώπη…άλλωστε αν υπάρχει κάτι που διαχωρίζει τον ανεπτυγμένο κόσμο από τον “υπανάπτυκτο” είναι η δυνατότητα να πραγματοποιείς ταξίδια (είτε αυτά είναι διήμερα στη Χαλκιδική είτε ταξίδια στην άλλη άκρη του κόσμου…σκεφτείτε ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν δίπλα τους θάλασσα και δεν μπορούν να την επισκεφτούν όπως κάνουμε εμείς το καλοκαίρι…δεν υπάρχει η έννοια των διακοπών…). Δεν θα γράψω περισσότερα. Σας δίνω μερικές εικόνες από τη διαδρομή μας από το Ναϊρόμπι μέχρι τις Πύλες του Μασάμε στην Τανζανία και έπεται φυσικά συνέχεια με το υπόλοιπο του ταξιδιού.
