Το τρίτο (και κλασσικά το καλύτερο άλμπουμ) που αφορά την ορειβατική αποστολή στο Κιλιμαντζάρο. Η ανάβαση ξεκίνησε από το Barafu Camp στα 4600μ στις 00.30 ξημερώματα Παρασκευής 24/2 (μισή ώρα καθυστέρηση λόγω έντονης χαλαζόπτωσης και μετέπειτα χιονιού).
Θα είναι μία νύχτα (ουσιαστικά μέρα…ήταν ξημερώματα) που θα θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή γιατί ανέβαινα για 6 ώρες μέσα στο σκοτάδι ακολουθώντας μία ουρά ορειβατών με μοναδικό φωτισμό τα φώτα από τους φακούς κεφαλής… Προσπαθήσετε να φανταστείτε τι μπορεί να σκεφτεί κάποιος 6 ώρες για να περάσει η ώρα μέσα στο σκοτάδι… Ομολογώ ότι απηύδησα… Έκανε πολύ κρύο, το έδαφος ήταν παγωμένο και πολύ γλιστερό. Ως κλασικός παρθένος (στο ζώδιο) και ψυχαναγκαστικός ανησυχούσα ότι το κατέβασμα θα ήταν πολύ ζόρικο αλλά οι οδηγοί με διαβεβαίωναν ότι το χιόνι λιώνει κάθε πρωί με το φως…
Ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος μας είχε πει πριν ξεκινήσουμε ότι θα πρέπει να μας ενδιαφέρει να ροκανίσουμε τη νύχτα…η ανάβαση θα ήταν μάχη ψυχολογίας…σκεφτείτε κάτι να περάσει η νύχτα…ανεβαίνετε…ανεβα
Το πρώτο φως. Δείτε το φεγγάρι!
Uhuru Peak με τον Heavenlight! Χάρη σε αυτόν και στον Παναγιώτη τα κατάφερα!
Βασικά αυτές τις 6 ώρες πέρασε από μπροστά μου όλη η ζωή μου…βέβαια κατέληγα συχνά σε οράματα που περιείχαν ταβέρνες,
σουβλάκια, μπουγάτσες κλπ ή ακόμα και στιχάκια για νέα τραγούδια…και σκεφτόμουν “τι κάνεις ρε μαζόχα εδώ πάνω;…αυτό ήταν το όνειρο ζωής σου;”. Κάποια στιγμή είχα αγανακτήσει…Βαρέθηκα να ανηφορίζω μέσα στο σκοτάδι…Έκανε κρύο…κάποια από την ομάδα είχε πει (μάλλον η Έλλη μου φαίνεται) ότι όταν θα κάνει το πιο πολύ κρύο τότε να περιμένουμε την αυγή…Την λαχταρούσα αυτήν την αυγή…την ποθούσα…και τότε ξαφνικά άρχισε να διακρίνεται μία λωρίδα φωτός στον ορίζοντα! Η εικόνα ήταν λυτρωτική! Βρισκόμασταν σε μία ακτή και από κάτω απλωνόταν μία θάλασσα από σύννεφα. Στο βάθος σαν νησάκι στον ωκεανό το όρος Μαβένζι και ψηλά στον ουρανό η ημισέληνος σε σχήμα κούπας… Δάκρυσα…Δάκρυσα γιατί ήταν μία αυγή που μόχθησα να δω αλλά και γιατί ήταν ένα μοναδικό θέαμα. Η φύση στα καλύτερά της. Αγκαλιάστηκα με τους αφρικανούς οδηγούς και συνέχισα προς την κορυφή (με δυσκολία όμως γιατί άρχισε να με πιάνει το υψόμετρο). Τα τελευταία διακόσια μέτρα (κοντά στις 2-3 ώρες πρέπει να τα έκανα) ήταν μαρτύριο…αλλά τελικά έφτασα στην κορυφή…
Το ταξίδι για μένα όμως είχε τελειώσει στην αυγή. Δεν ξέρω πώς θα ένιωθα τώρα αν δεν είχα φτάσει στην κορυφή αλλά πιστεύω ότι το όνειρο μου ολοκληρώθηκε όταν αντίκρισα την αυγή. Πού θέλω να καταλήξω; Πολλές φορές η κατάκτηση της κορυφής (σε κάθε έκφανση του βίου μας) δεν είναι το παν…είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα…είναι εγωισμός…ματαιοδοξία… Το ταξίδι μπορεί να σου δώσει στιγμές πολύ πιο όμορφες από το τέλος της διαδρομής.
Κλείνω λοιπόν με ένα απόσπασμα από την Ιθάκη του Καβάφη…
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.
